หนังกลางแปลงยุคแรกๆที่ผมพอจะจำความได้ก็มี หนังขายยาเป็นส่วนใหญ่เท่าที่พอจำความได้ เช่นขายยาตรา 5 เจดีย์ ยาถ่ายพยาธิ์ซันโตส ยาหมูอ้วนที่คนกินแล้วอ้วน เพราะยุคนั้นมีแต่คนผอมคนอ้วนไมมี่ กลางวันรถฉายหนังก็วิ่งโฆษณาก่อนสักรอบสองรอบ ลีลาและสำนวนในการโฆษณาชวนเชื่อแต่ละคนเป็นนักพูดระดับเซียนทั้งนั้น พอค่ำๆก็จะมีคนเดินผ่านหน้าบ้านผม(อยู่ติดถนนใหญ่)จากหมู่บ้านอื่นเดินคุยกันมาเป็นกลุ่มๆ กลุ่มแล้วกลุ่มเล่า ส่องไฟฉายกันแว๊ปๆ ดูเขาเพลินและสนุกสนานกันดี หลังๆมาพอโตอีกหน่อยพอขึ้นโรงเรียนประถม ผมก็เลยได้แอบหนีไปเที่ยวโดยที่พ่อแม่ไม่รู้ โดยการปีนลงจากต้นมะพร้าวที่อยู่ติดกับบ้าน แล้วเมื่อไปถึงที่ลานฉายหนัง ซึ่งส่วนมากมักจะเป็นวัดหรือ โรงพักตำรวจ
จะมีคนไปดูกันเยอะจะมีเครื่องปั่นไฟสำหรับผลิตไฟป้อนให้เครื่องฉายหนังและแสงสว่างยุคแรกๆเสียงจะดังมากต้องลากสายเอาไปตั้งไกลๆจะได้ไม่หนวกหูมากส่วนมากหนังก็ฉายไปแป๊ปนึงก็โฆษณาขายยา แล้วก็ฉายต่อแป๊บเดียวก็ขายยาต่อ ใครสนใจก็ฉายไฟ ใครไม่มีไฟฉายก็ยกมือ หนังเวลาฉายก็เดี๋ยวขาดๆไม่รู้ขาดจริงหรือแกล้งให้ขาด ยุคแรกก็เป็นหนัง 8 มม หลังๆก็ 16 มม. 35 มม.หลังๆก็มีหนังกลางแปลงกั้นผ้าขาวเก็บตังค์ จอก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเครืองเสียงตู้ลำโพงก็ค่อยๆอลังการขึ้น น่าดูน่าชมแต่ผมก็ไม่เคยเสียตังค์ อาศัยใจถึงลอดผ้าหรือปีนรั้วเอาต้องใช้ฝีมือมากมิฉะนั้นโดนจับได้โดนตบ โดนเตะแล้วก็ไล่ออกไปนอกอาณาบริเวณได้ง่ายๆ เจ้าของหนังก็ต้องระวังจับมากๆเครื่องปั่นไฟอาจโดนมือดีเอาทรายใส่พังสนิทครับ บางทีจอฉายหนังก็อาจโดนมือดีโยนแมวใส่ ขาดทั้งจอเหมือนกันครับ มีครั้งหนึ่งตัวผมปีนรั้วงานวัดสามบ่อ (โตมาหน่อยแล้ว) โดนจับได้ ผมผลักคนจับกระเด็น แกชักมีดจากเอวออกมาจะแทง ผมรีบวิ่งหนีแทบตีนพลิก เกือบเสร็จไปหลายหนเรื่องปีนรั้วเข้าดูงานฟรีมีเรื่องบู๊เยอะ
กิจกรรมหนึ่งที่ผมและเด็กทุกยุคสมัยชอบทำตั้งแต่สมัยก่อนเดี๋ยวนี้เด็กๆก็ยังชอบทำกันอยู่คือการเล่นน้ำ แต่สมัยนี้อาจต้องเสียตังค์ สมัยผมนี่ ในคลอง ในพัง(บึง) ในหนอง ในนา ในสระ ในทะเล เวียนวนเล่นกันแต่น้ำ(แก้ผ้าเล่นเพราะเสื้อผ้าไม่มีใส่นอกจากจะเป็นลูกครูหรือลูกตำรวจ) เล่นกันจนตาแดงเถือก ไม่ได้เล่นน้ำอย่างเดียวบางทีก็ลงเบ็ดราว เบ็ดทงร่วมด้วย ลงทะเลก็งมหอย ส่วนมากหากไปเล่นน้ำแล้วต้องได้ของกินกลับมาด้วย แต่ก็ยังไม่วายโดนดุหรือโดนตี ยิ่งน้ำในพังแล้งทั้งผักตบ กระจับ ผักบุ้ง ขึ้นมาทีนี่ขี้โคลนขี้ตะไคร้เต็ม มือดำ ตีนดำ ไปโรงเรียนนี่ไม่พ้น ต้องโดนครูตีอีก เพราะเล็บดำ ข้างคอก็มีแตขี้ไคลส่วนมากพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจ เกือบทุกคน พอเดินได้วิ่งได้แล้วก็มักจะอยู่กันเองกับเพื่อนๆหากินกันเองตามประสาแต่ก็ดีช่วยเหลือตัวเองได้
มีประเพณีที่สนุกมากๆอย่างหนึ่งเมื่อตอนที่ผมเด็กๆคือประเพณีชักพระแต่บ้านผมเรียกว่าลากพระ เพราะก่อนชักพระเราจะได้ไปซ้อมตีตะโพนอยู่ที่วัดเป็นเดือนเรียกว่าคุมโพนส่วนใหญ่ก็จะเตรียมไม้ตีไปเอง ตีกันทั้งันทั้งคืน (คงจะเป็นกุศโลบายสมัยก่อนที่ยังไม่ต้องใช้เครื่องเสียง) เมื่อถึงวันชักพระจริงเรือพระที่วัดบ้านผมจะชักลงทิศตะวันตก ที่เป็นคลองและเป็นนา เราก็จะไปชักพระกันคนเยอะมาก บางทีก็มาขึ้นยืนที่เรือพระหากเด็กโตให้ตีโพนก็ตี หรืออาจให้ช่วยตีฆ้องสักหน่อยก็ดีใจมากแล้ว แล้วในนาในคลองจะมีน้ำและขี้โคลนเยอะผู้ใหญ่หนุ่มๆสาวๆ กินเหล้าเมากันก็เอาโคลนมาทาหน้าทาตัวกัน ทุ่งนาหน้าน้ำที่กว้างไกลมาก บางช่วงเราก็จะเล่นสไลท์เดอร์ขี้โคลนกันโดยหาที่ลาดสูงๆลงต่ำแล้วก็นั่งหรือนอน แล้วก็ผลักให้ไหลไป่ คือผมว่ามันสนุกกว่ากระดานลืนหรือของเล่นที่สวนสยามหลายอย่างในสมัยนี้ เพราะมันมีขี้โคลนและน้ำในนา มันสกปรกดีแต่ไม่ค่อยมีเชื้อโรคนะสมัยนั้นผมโดนหนามโดนคมทางโตนดบาดเลือดอาบหลายหนเอาดินเหนียวพอกๆไว้พอเลือดหยุดก็หายคนอื่นๆก็คล้ายๆกัน มันสนุกดีจริงๆส่วนที่บนเรือพระก็มีพระนั่งไป มีต้ม(ข้าวเหนียวลูกสามเหลี่ยมที่ทำจากใบพ้อ)แขวนที่เรือพระเป็นราวๆ ก็จะเล่นอยู่อย่างนั้นทั้งวัน ค่ำที่ไหนก็จอดเรือพระไว้ที่นั่นกลับบ้านไปนอน พรุ่งนี้ค่อยมาลากต่อ จนได้ 3-4 วันจึงจะลากเรือพระเลี้ยวขึ้นไปทางทิศตะวันออก ก็จะไปเจอกับเรือพระวัดอื่นที่เขามักจะชักกันบนถนนทั้งนั้น ซึ่งผมเคยไปดูแล้วไม่มันส์เท่าชักไปตามทุ่งนาป่าขี้โคลน พวกผู้ใหญ่ที่รู้จักกันก็ได้เปลี่ยนที่เล่น ส่วนเด็กแบบเราๆไม่ค่อยได้รู้จักเด็กตำบลอื่น เพราะจะรู้จักผู้คนในละแวกที่เดินด้วยเท้าถึงกันเท่านั้น เรือพระนี่พอวันหลังๆเขาจะนัดเจอกันหลายๆวัดคงมีแต่พวกผู้ใหญ่ที่กินเหล้ายังสนุกได้หลายวันสำหรับเด็กรุ่นผมเหล้ายังกินไม่เป็นสนุกได้ 2 วันก็อิ่มแล้วครับ
อีกเรื่องที่ขาดไม่ได้สำหรับชีวิตประจำวันของผมหากเป็นช่วงน้ำหลากคือตอนเย็นใกล้ๆค่ำจะต้องเอาไซไปดักปลาที่ร่องคันนาเป็นไซเล็กๆ ที่พ่อทำให้ด้วยก้านมะพร้าวผมจะใช้ 2 ลูกไปดักไว้ที่ร่องน้ำเอากิ่งไม้ หรือใบโหนดคลุมๆไว้เอาปากไซหันทวนน้ำเพราะปลามักว่ายทวนน้ำ แล้วตอนรุ่งเช้าก็ไปเก็บได้ปลา กุ้ง หอย ปู ตัวเล็กๆทุกวันเอามาต้มน้ำส้มโหนดใส่หัวหอม เกลือ พริกขี้หนูสด ดอกสองดอก กินทุกวันได้แคลเซี่ยมธรรมชาติอย่างดี และบางช่วงที่น้ำเยอะบวกกับที่พ่อหว่านข้าวไว้สำหรับเอาไปดำ(เรียกว่าเพาะเลย) น้ำจะท่วมต้นข้าวก่อนไปโรงเรียนผมต้องวิดก่อนทุกวัน วิดด้วยโพงทีทำจากปี๊บที่ผ่าซีกแล้วเอาไม้มาตอกเป็นโครง ต่อกับเชือกผูกวัวที่เอาไปผูกไว้กับปลายลำไม้ไผ่ที่ปักเอาไว้ นับว่าเป็นเครื่องทุ่นแรงได้ดีพอควร การวิดเพาะเลยในนานี้นอกจากแข็งแรงแล้วยังได้ปลาช่อนและปลาอื่นๆขนาดโตสวยๆวันหนึ่งเกือบถังทุกวัน อุดมสมบูรณ์มากเรื่องปลาในนาสมัยนั้น ผมสามารถหาปลากินเองได้ทั้งปี ไม่ว่า วิด สุ่ม หรือวางเบ็ด แต่การใช้สุ่มวิ่งไล่กับปลาชอนในนานี่ผมว่าสุดยอดแห่งการล่าที่ไม่เอาเปรียบกันเกินไป ต้องฝีมือและแข็งแรงจริงจึงจะทันมันเพราะการวิ่งในนาที่มีน้ำกลางหน้าแข้งทีมีโคลนหน่อยๆนี่การวิ่งให้เร็วนี่ยากเอาการเหมือนกัน
